Island breezes
Μου αρέσει η αίσθηση της Κυριακής.Να περπατάω σε μια πόλη που για λίγο προτίμησε τη σιωπή,δίνοντας μου την αίσθηση πως όλα είναι εντάξει,πως τίποτα άσχημο δεν θα συμβεί.
Να τριγυρνάω άσκοπα,χωρίς προορισμό,υπακούοντας στα λιωμένα adidas,μια ασήμαντη μονάδα στο αχανές αστικό τοπίο που όμως είμαι κομμάτι του και αυτό είναι δικό μου.
Να βλέπω τις παρέες που με προσπερνάνε και να ζηλεύω το δόσιμο και το δέσιμο που διακρίνω στα πρόσωπα τους.Αν ζητούσα να ακούσω τις εξιστορήσεις της ζωής τους,αυτές θα αποκαλύπτονταν ως γραμμικές αφηγήσεις που σε κάποιο σημείο θα τέμνονταν και ύστερα θα συνέχιζαν αλλοιωμένες.
Αυτά σκεφτόμουν κάποια μέρα και είχα απορροφηθεί τόσο που δεν κατάλαβα τη φωνή από δίπλα μου.Είχε χαθεί και μου ζήτησε να την καθοδηγήσω.Τα έχασα και εγώ κοιτάζοντας την και αυτό φάνηκε να την διασκεδάζει.Δεν ήταν ούτε η φλέβα στον ωραίο λαιμό ούτε η σχισμή στο στήθος που κυρίως με εντυπωσίασαν αλλά το χαμόγελο που μου χάρισε σαν να με γνώριζε χρόνια.Κάποιους ανθρώπους τούς περιβάλλει μια γλυκιά αύρα που σε τυλίγει και σε καθησυχάζει όπως η ηρεμία της βροχής που βλέπεις να πέφτει πίσω από ένα τζάμι.
Αντικρίζοντας αυτό το όμορφο και ευγενικό πρόσωπο ένιωσα την ερημιά της πόλης να γίνεται δική μου.Τι άλλο είχα να πω εκτός από ονόματα οδών;
Με ευχαρίστησε και κατευθύνθηκε προς το σημείο που της είχα υποδείξει,ώσπου χάθηκε από τα μάτια μου.Εγώ απέμεινα να στέκομαι εκεί,μες στην παρήγορη γαλήνη του άδειου δρόμου,καθώς αυτός θα εξακολουθούσε να αφηγείται τις ιστορίες των περαστικών που δεν θα συναντηθούν ποτέ οι πορείες τους,που θα συνεχίζουν για πάντα παράλληλες,όπως και οι δυο πλευρές του.
Angel,down we go together
Υπάρχει μια αξιοσημείωτη διάκριση στο ρυθμό με τον οποίο αλλάζει το ενδόμυχο κομμάτι του εαυτού μας και το εξωτερικό του περίβλημα.Το τελευταίο,υπακούοντας στις νόρμες μιας καθορισμένης βιολογικής πορείας μεταβάλλεται αργά,νομοτελειακά,δίχως να ξαφνιάζει ιδιαίτερα τα βλέμματα των άλλων.
Ο χρόνος,χρησιμοποιώντας αόρατα υλικά,σμιλεύει με στωικότητα τις εξωτερικές επιφάνειες,προβάλλοντας,ως έμπειρος τεχνίτης,τις όποιες αλλαγές αφήνει στο πέρασμα του.Μόνο που αυτές οι επιφάνειες λαξεύονται εκ των έσω,δυσχεραίνοντας έτσι την παρακολούθηση της διαδικασίας μετασχηματισμού τους,το σίγουρο πάντως είναι πως ό,τι αλλάζει εντός μας γίνεται ταχύτερα από όσο θα ήθελε κάποιος να πιστεύει.
Κάθε νέο πρόσωπο και μια άλλη επίστρωση,κάθε ατυχής εμπειρία και ένα κέλυφος.Φτάνουμε στο σημείο να παρατηρούμε στον καθρέφτη το παιδί που δεν είναι πια παιδί αλλά όταν κοιτάζουμε μέσα μας,αυτό που βλέπουμε να μη μας θυμίζει τίποτε πια.
Μόνο κάποιες προσπάθειες γραφής,έστω και απέλπιδες,προσπαθούν να διαπεράσουν ό,τι μας εμποδίζει να δούμε καθαρά σε αυτήν την ενδοσκόπηση.
Και αν στην κατάβαση μας προσκαλούμε μαζί μας άγνωστα μάτια,κανένα πρόβλημα.Ο δρόμος για την κορυφή λένε πως είναι μοναχικός.Αυτός για την άβυσσο μάλλον όχι.
Just a purple rose
Δεν έχω την πολυτέλεια του χρόνου για να παρακολουθώ πολλά πράγματα στην τηλεόραση.Αν όμως πετύχω κατά τύχη ελληνικές ταινίες μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του πενήντα,καθηλώνομαι μπροστά της.Με γοητεύουν οι εξπρεσιονιστικοί τόνοι της φωτογραφίας σε κάποιες από αυτές,η εκφορά ενός πομπώδους ρομαντικού λόγου από τους ζεν πρεμιέ της εποχής,η θέαση Ελλήνων παλιάς κοπής και άλλου ήθους και μιας Αθήνας που μόνο ως υποψία εικονίζεται στα εναπομείναντα παλιά της κτήρια.
Αυτό όμως που μου κεντρίζει την προσοχή είναι κάποιοι μικροί ρόλοι,ούτε καν ρόλους θα τους χαρακτήριζα,μάλλον σύντομα περάσματα κομπάρσων που ξεστομίζουν απλά μια επουσιώδη φράση.
Γκαρσόνια,παιδιά για θελήματα,πωλητές και άλλα επαγγέλματα που ενσαρκώνουν οι συγκεκριμένοι,οι οποίοι δεν χαρακτηρίζονται για τις ερμηνευτικές τους ικανότητες και το μόνο που αναμένεται από αυτούς είναι η διεκπεραιωτική ανακοίνωση των λιγοστών λέξεων που τους εμπιστεύτηκαν.
Συνήθως δεν αναφέρονται στα ζενερίκ της ταινίας,αν όμως διαβάζαμε με μεγάλα γράμματα:"στο ρόλο της αφανούς κομμώτριας,η δεσποινίς...",θα μας προκαλούσε έντονη περιέργεια το γεγονός.Το δίχως άλλο θα φάνταζε υπερβολικά παράξενο ένα μικρό πέρασμα να επέχει θέση σημαίνοντος ρόλου.
Η ζωή,αντιθέτως,δεν μας επιφυλάσσει παρόμοιες εκπλήξεις.Μέχρι να πέσει η αυλαία,αν και κομπάρσοι,θεωρούμε εαυτούς πρωταγωνιστές.
Ευτυχώς ή δυστυχώς,το παράδοξο δεν μας χτύπησε ποτέ την πόρτα για να το γνωρίσουμε.
Horror movie
Με τα κύματα που σκάνε αδιάκοπα στο ακρογιάλι μοιάζουν οι γενιές στη διάρκεια του χρόνου και εμείς,σαν απόγονοι του Ορφέα,γυρίζουμε συνέχεια πίσω και κοιτάζουμε αυτούς που έρχονται.Μέχρι να στρίψουμε ξανά το κεφάλι,το κύμα μάς έχει σκεπάσει.Πολλοί πνίγονται,κάποιοι αρπάζονται από τη σανίδα της ματαιοδοξίας και σώζονται ενώ άλλοι αποδεικνύονται ικανότατοι surfers.
Είναι αυτοί που δεν αναζητούν απλώς τον χαμένο χρόνο αλλά επιθυμούν διακαώς να τον ξαναζήσουν.
Χωρίς να θέλω να θίξω κάποιον,φαντάζουν σαν τους καταχανάδες της Hammer Films.Αιώνια καταραμένοι επιθυμούν να απομυζήσουν από τα θύματα τους τα νειάτα και την ομορφιά.Αυτά είναι που τους ξαναδίνουν ζωή,που απαλύνουν την καταδίκη του μοναχικού τους βίου.
Σε αντίθεση όμως με τους μονήρεις απέθαντους που συνήθως τους αντικρίζουμε σε καταθλιπτικά και ανήλιαγα μέρη,οι σύγχρονοι επίγονοί τους κυκλοφορούν εκεί που ευδοκιμεί η διάθεση για ζωή και η επιθυμία να κλείσουν πονηρά το μάτι σε ό,τι τους ματαιώνει.
Take me out tonight and let me get what I want this time
Ένας χρόνος μετά και η συνήθεια να καταφεύγεις στο πληκτρολόγιο κάθε φορά που το αλκοόλ αποδεικνύεται ανίσχυρο να κατευνάσει τη θλίψη σου,δυστυχώς επαναλαμβάνεται.Αν και απόψε αναζητάς τη συγκίνηση σε υγρές νότες και όχι μάτια.Έχεις εγκλωβιστεί σε μια vita contemplativa,αδυνατώντας να βρεις διέξοδο.Μια φωνή που μονότονα επαναλαμβάνει"
δε βγαίνει,δε βγαίνει" σου θυμίζει εκείνο το κορίτσι με το φοβισμένο βλέμμα.Τρία κλικ αριστερά και θα χαθεί από το πεδίο.Όπως και το κάθε τι που έκανε την ομορφιά σου να ανθίζει.Η φωτιά που σιγόκαιε στα μάτια αυτών που αγάπησες έχει αρχίσει να εξασθενεί.Κάποτε αρκούσαν τα φιλιά τους για να μεθύσεις.Τα γεμάτα ποτήρια υψώνονταν στις παρελθούσες προπόσεις:
A la beaute des reves,a l'espoir qui nous tient,a ton etoile.Οι Noir desir δε γνωρίζουν πως το δικό σου έχει πια σβήσει,σου πως μέσα δεν υπάρχει τίποτε από μια έρημη χώρα.
Τριγυρνάς άσκοπα στο φαντασμαγορικό σκηνικό της πόλης,τα πολύχρωμα φώτα σε κάνουν να αποστρέφεις το βλέμμα σου,όπως και τα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα που προδίδουν την ευτυχία.
Νιώθεις έξαφνα στοργή για αυτούς που το λιγοστό τους κουράγιο φωτίζει η αναμμένη οθόνη του υπολογιστή σε κάποιο μοναχικό δωμάτιο ή τα μακρινά φώτα ενός αεροπλάνου στο σκοτεινό ουρανό.Το τσιγάρο ανάβει για να θερμάνει τον κρύο αέρα στο πρόσωπο σου,ένα κείμενο που διάβασες κάπου ήταν αρκετό να σε ζεστάνει καθώς και η λυπημένη φωνή του Κωσταντίνου,για άλλη μια φορά:"Φυσάει,θα χειμωνιάσει,δύο ώρες και ξημερώνει".
Ένας χρόνος μετά,το ίδιο πάλι τέλος.
